Ongelooflijk

Er zijn maar weinig dingen in het leven die ik als ambtenaar slecht kan verkroppen. Maar de wijze hoe soms omgegaan wordt met de gemeenschappelijke fondsen in Nederland scoren op mijn irritatiemeter toch best vaak vrij hoog. En dan heb ik het niet alleen over de salarissen van topambtenaren waar nu zo over gegriept wordt omdat de topmannen van het bedrijfsleven nou eenmaal gehaaider in het zakkenvullen zijn dan de gemiddelde politicus (toch ook niet onbedreven), maar ook over het kleinere leed dat zich op lager niveau en met bescheidener belasting op het overheidsgeld voltrekt.

Als medewerker van de gemeente ben ik verantwoordelijk voor het maken van afrekeningen voor enkele regelingen waaronder de regeling Wik.
De Wet inkomensvoorziening kunstenaars gaf tot 1 januari 2005 de kunstenaar de gelegenheid om zonder arbeidsverplichting een beroepspraktijk op te gaan bouwen onder garantie van een uitkering die tenminste 70% van het sociaal minimum voor een alleenstaande behelst. Voor het overige wordt de kunstenaar gezien als een zelfstandig ondernemer met alle lusten en lasten die daarbij horen. Maar hij mag wel tot 125% van het sociaal minimum inclusief de uitkering verdienen zonder dat hij op de vingers wordt getikt.

Een onderdeel van zelfstandig zijn is dat je de kosten die je maakt op enigerlei wijze doorberekend aan je klant. Want de uitkering is bedoeld voor levensonderhoud en niet als kostendekking.

Welnu, laat ik als voorbeeld een kunstenaar nemen die vanwege het maken van decors reiskosten op de verlies- en winstrekening zet die bijna 50% van de omzet opslorpen. Geen uitleg en geen toelichting. Pats, plat op de resultatenrekening.

Dat werd dus niet geaccepteerd. Want wanneer je veel moet reizen moet je die reiskosten ook doorberekenen. Niet meer dan logisch. En zonder goede uitleg waarom die kosten nou absoluut nodig waren om de omzet te kunnen halen kun je als ambtenaar niet veel.

Welnu, de bewuste kunstenaar ging in bezwaar en maakte duidelijk dat omdat hij opdrachten aannam van zwaar (onder)gesubsidiëerde gezelschappen hij niet anders kon dan de reiskosten zelf voor zijn rekening te nemen. Voor mij als kunstenaar een volstrekt onacceptabele zaak – het geld krijg je om in je levensonderhoud te voorzien en niet als een vorm van verliescompensatie of investeringssubsidie.

Na wat heen en weer geargumenteer en twee zittingen vond men dat door het toelichten van de kunstenaar wel acceptabel. De kunstenaar gaf aan vaak heen en weer te zijn gereden om deel te kunnen nemen aan andermans voorstellingen. Die leuke improvisatie decorbouw activiteiten zijn dan wel niet afgesproken, maar ach, het ontstond zo leuk en nu kon-ie fijn experimenteren.

Misschien ben ik niet flexibel genoeg. Ik blijf het echter achterlijk vinden dat in dit soort regelingen waar nota bene in de wet wordt verteld dat de kunstenaar een rendabele beroepspraktijk moet opbouwen het onder de kostprijs je diensten aanbieden wordt getolereerd.
In het bedrijfsleven zou je beschuldigd worden van het bederven van de markt en het niet realistisch concurreren. Kunstenaars blijken daar dus mee weg te kunnen komen. Alsof men zo de bezuinigingen nog een beetje goed weet te maken.

Maar het blijft ongelooflijk.

Maar dat kind, dat heb ik niet

(een gedicht)

In de kern van mijn voelen
Leeft een diep intens verdriet
Ik zou met mijn dochter willen kroelen
Maar dat kind
Dat heb ik niet

Ik heb alleen de woorden
En de letters van haar naam
Dus ik sta op, ik voel me somber
En ik kijk wat uit het raam

Ik kijk naar de grote bomen
Ik volg het vallen van het blad
Die staan symbolisch voor mijn dromen
En de wens die ik ooit had

De wens om samen met Marieke
Haar ouders te mogen zijn
Van een wonder met tien vingers
Van een mensje in het klein

Zo sta ik stil te staren
En luister naar het einde van een lied
Ik zou mijn dochter willen knuffelen
Maar dat kind
Dat heb ik niet.

Mafiaware

PCM, Personal Computer Magazine: "Nieuwe spamware 'Ransomware' neemt in omvang toe"

Het moet ook niet gekker worden. Worden we eerst lastig gevallen door allerlei kwijlende pornoventers die ons aan de viagra willen hebben of webhandelaren die onze meest intieme surfgewoonten willen weten, moeten we nu ook al bedacht zijn op allerlei tuig die eerst onze
computers infecteren en vervolgens ons laten betalen om het er weer af te halen.

Zie het toch voor je: wat gebroken engels sprekende breedgeschoudere mannen met littekens over hun ogen die je als bodyguards toespreken hun vooral meer te gaan betalen omdat er anders heel vervelende dingen gaan gebeuren.

Doet me herinneren aan een filmfragmentje dat ik ooit eens in een of andere B-film heb gezien: een net afhaalrestaurant met een keurig geklede exploitant die bezoek krijgt van een stelletje in italiaans zijde geklede mannen die hem dringend proberen te overtuigen te betalen voor hun bescherming. Wanneer de exploitant beleefd stelt hier geen vertrouwen in te hebben, pakken de mannen hem beet en zetten hun argumenten kracht bij door hem met zijn hand in het frituurvet te houden. Waarna de arme exploitant zijn zaak niet meer goed kan draaien.

Zo krijgt het woord computermafia een heel nieuwe dimensie, capice?

Iedere netizen zijn eigen weblog

Terwijl ik dit stukje tik, ben ik vervuld van een gevoel van verwachting. Nu iedereen de kans krijgt om zijn eigen weblog samen te stellen, is het erg spannend of je eigen weblog wel leesbaar zal zijn voor de lezers die erop verdwaald raken.
Nu ben ik een voorstander van vrije meningsuiting en dan kun je eigenlijk niet anders dan voor een weblog zijn. Zal ik van het goede hout zijn, een vaste en trouwe schare van lezers aan mij kunnen binden? Of zal ik de rotte appel zijn, wiens zieleroerselen slechts door zijn oude moeder met een inderhaast van zoonlief kado gekregen internetcursus worden gelezen?
De tijd zal het moeten leren en de tijd zal tevens mijn grootste vijand zijn: ik heb een dermate druk leven dat een weblog feitelijk niet tot de dagelijkse mogelijkheden zal behoren. Maar het geeft een fijn gevoel te weten dat ik naast mijn drukke leven ook mijn weblog heb. Want dát is toch het grondrecht van elke netizen?